Ἀντηνορίδης

Ancient Greek

Etymology

From Ἀντήνωρ (Antḗnōr) +‎ -ίδης (-ídēs)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /an.tɛː.no.rí.dɛːs/ → /an.ti.noˈri.ðis/ → /an.di.noˈri.ðis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /an.tɛː.no.rí.dɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /an.te̝.noˈri.de̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /an.ti.noˈri.ðis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /an.ti.noˈri.ðis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /an.di.noˈri.ðis/

Proper noun

Ἀντηνορίδης • (Antēnorídēs) m (genitive Ἀντηνορίδου); first declension

1. son (or descendant) of Antenor

Declension

First declension of Ἀ̆ντηνορῐ́δης; Ἀ̆ντηνορῐ́δᾱο (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	Ἀ̆ντηνορῐ́δης Antēnorídēs	Ἀ̆ντηνορῐ́δᾱ Antēnorídā	Ἀ̆ντηνορῐ́δαι Antēnorídai
Genitive	Ἀ̆ντηνορῐ́δᾱο / Ἀ̆ντηνορῐ́δε͜ω / Ἀ̆ντηνορῐ́δω Antēnorídāo / Antēnoríde͜ō / Antēnorídō	Ἀ̆ντηνορῐ́δαιν / Ἀ̆ντηνορῐ́δαιῐν / Ἀ̆ντηνορῐ́δῃῐν Antēnorídai(i)n / Antēnorídēiin	Ἀ̆ντηνορῐδᾱ́ων / Ἀ̆ντηνορῐδέ͜ων / Ἀ̆ντηνορῐδῶν Antēnoridā́ōn / Antēnoridé͜ōn / Antēnoridôn
Dative	Ἀ̆ντηνορῐ́δῃ Antēnorídēi	Ἀ̆ντηνορῐ́δαιν / Ἀ̆ντηνορῐ́δαιῐν / Ἀ̆ντηνορῐ́δῃῐν Antēnorídai(i)n / Antēnorídēiin	Ἀ̆ντηνορῐ́δῃσῐ / Ἀ̆ντηνορῐ́δῃσῐν / Ἀ̆ντηνορῐ́δῃς / Ἀ̆ντηνορῐ́δαις Antēnorídēisi(n) / Antēnorídēis / Antēnorídais
Accusative	Ἀ̆ντηνορῐ́δην Antēnorídēn	Ἀ̆ντηνορῐ́δᾱ Antēnorídā	Ἀ̆ντηνορῐ́δᾱς Antēnorídās
Vocative	Ἀ̆ντηνορῐ́δη Antēnorídē	Ἀ̆ντηνορῐ́δᾱ Antēnorídā	Ἀ̆ντηνορῐ́δαι Antēnorídai
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Further reading

• “Ἀντηνορίδης”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• Ἀντηνορίδης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Ἀντηνορίδης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• “Ἀντηνορίδης”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011