απολογητικός

Greek

Etymology

Semantic loan from French apologétique (“apologetic: regretful; defending”) from Medieval Latin apologeticus with the same sense, from ἀπολογητικός (apologētikós, “sense: suitable for defence”). Also see ἀπολογία (apología).

Pronunciation

• IPA^(key): /apoloʝitiˈkos/
• Hyphenation: α‧πο‧λο‧γη‧τι‧κός
• Homophone: απολογητικώς (apologitikós)

Adjective

απολογητικός • (apologitikós) m

1. apologetic, regretfully excusing

   Μου ζήτησε συγγνώμη με απολογητικό ύφος και κατεβασμένο το κεφάλι.

   Mou zítise syngnómi me apologitikó ýfos kai katevasméno to kefáli.

   He asked for forgiveness in an apologetic manner and (with) his head dropped.

2. (law, the ancient sense) defence, justification (concerning an argument in support of something, mainly in legal settings)

   απολογητικό υπόμνημα ― apologitikó ypómnima ― defence statement

   απολογητική επιστολή ― apologitikí epistolí ― defence letter

3. (theology) of the branch of apologetics

   απολογητικά έργα ― apologitiká érga ― apologetic works

   see απολογητική (feminine noun)

Declension

Declension of απολογητικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	απολογητικός •	απολογητική •	απολογητικό •	απολογητικοί •	απολογητικές •	απολογητικά •
genitive	απολογητικού •	απολογητικής •	απολογητικού •	απολογητικών •	απολογητικών •	απολογητικών •
accusative	απολογητικό •	απολογητική •	απολογητικό •	απολογητικούς •	απολογητικές •	απολογητικά •
vocative	απολογητικέ •	απολογητική •	απολογητικό •	απολογητικοί •	απολογητικές •	απολογητικά •

Related terms

• απολογητική f (apologitikí, “apologetics”)
• απολογητής m (apologitís, “advocate, apologist”)
• απολογήτρια f (apologítria, “advocate, apologist”)
• απολογητικά (apologitiká, “apologetically”, adverb)
• απολογητικώς (apologitikós, “apologetically, in defence”, adverb, formal)
• απολογία (apología)
• and see: απολογούμαι (apologoúmai, “apologise”)