ἀγοράομαι

Ancient Greek

Etymology

Denominative verb from ἀγορά (agorá) +‎ -άω (-áō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.ɡo.rá.o.mai̯/ → /a.ɣoˈra.o.mɛ/ → /a.ɣoˈra.o.me/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.ɡo.rá.o.mai̯/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.ɡoˈra.o.mɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ɣoˈra.o.mɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.ɣoˈra.o.me/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.ɣoˈra.o.me/

Verb

ἀγοράομαι • (agoráomai) (Epic)

1. to sit in assembly
2. to hold a debate
3. to discuss in assembly, to debate

Declension

   Present: ἀγοράομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἀγοράομαι	ἀγοράεαι	ἀγοράεται	ἀγοράεσθον	ἀγοράεσθον	ἀγοραόμε(σ)θᾰ	ἀγοράασθε	ἀγοράονται
	subjunctive	ἀγοράωμαι	ἀγοράηαι	ἀγοράηται	ἀγοράησθον	ἀγοράησθον	ἀγοραώμε(σ)θᾰ	ἀγοράησθε	ἀγοράωνται
	optative	ἀγοραοίμην	ἀγοράοιο	ἀγοράοιτο	ἀγοράοισθον	ἀγοραοίσθην	ἀγοραοίμε(σ)θᾰ	ἀγοράοισθε	ἀγοραοίᾰτο
	imperative		ἀγοράεο	ἀγοραέσθω	ἀγοράεσθον	ἀγοραέσθων		ἀγοράεσθε	ἀγοραέσθων
infinitive						ἀγορᾶσθαι
participle	m					ἀγοραόμενος
	f					ἀγοραομένη
	n					ἀγοραόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἠγοραόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἠγοραόμην	ἠγορῶ	ἠγοράετο	ἠγοράεσθον	ἠγοραέσθην	ἠγοραόμε(σ)θᾰ	ἠγοράασθε	ἠγορόωντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀγορησᾰ́μην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἀγορησᾰ́μην	ἀγορήσᾰο	ἀγορήσᾰτο	ἀγορήσᾰσθον	ἀγορησᾰ́σθην	ἀγορησᾰ́με(σ)θᾰ	ἀγορήσᾰσθε	ἀγορήσᾰντο
	subjunctive	ἀγορήσωμαι	ἀγορήσηαι	ἀγορήσηται	ἀγορήσησθον	ἀγορήσησθον	ἀγορησώμε(σ)θᾰ	ἀγορήσησθε	ἀγορήσωνται
	optative	ἀγορησαίμην	ἀγορήσαιο	ἀγορήσαιτο	ἀγορήσαισθον	ἀγορησαίσθην	ἀγορησαίμε(σ)θᾰ	ἀγορήσαισθε	ἀγορησαίᾰτο
	imperative		ἀγόρησαι	ἀγορησᾰ́σθω	ἀγορήσᾰσθον	ἀγορησᾰ́σθων		ἀγορήσᾰσθε	ἀγορησᾰ́σθων
					middle
infinitive					ἀγορήσᾰσθαι
participle	m				ἀγορησᾰ́μενος
	f				ἀγορησᾰμένη
	n				ἀγορησᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “ἀγοράομαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἀγοράομαι in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963